کاشــکی  من کبوتــر حــرم بــودم

می‌مونــدم کنــار اون منــاره‌هــا

یا بـــــرای  دیـــــدن  همیشـــــگیت

می‌شــدم یــکی از اون سـتاره‌هـا

آقـا جـون؛ دلـم گرفته، بی کسم

تو بگیــر دســتِ منــو که می‌تونـی

بــه  دادِ دل‌هــای ِ بــی‌پنــاه بـرس

هــمه  غصــه‌هامو، تــو می‌دونــی

می‌دونـــم غریبـــی اما آقاجـــون

همیشــه غریــب نــوازی می‌کنــی

دل شکسـته‌هـا، می آن کنـارِ تو

همه رو، یه جوری راضی می‌کنی

هر کســی بیــاد پیشـت امام رضـا

نـــمی‌زاری تـــو که ناامیـــد بــره

کاری می‌کنی که هر شکسته دل

وقتـی که بـه کام خـود رسـید بـره

من گنـــه کارم و اینـــو می‌دونــم

عاقبـــت  منــو شــفاعت می‌کنــی

هر کســی چنــگ بزنــه بــه دامنــت

همیشــه  از اون حمایــت می‌کنــی

ایـن  دفـه حس می‌کنم یه جوری‌ام

مثــل کفتــری که پــرواز می‌کنـه

وقتـــی که می‌آد رو گنبـــد طلا

بـه  هـمه، از اون بالا نـاز می‌کنـه

سیدمهدی طباطبایی